Ik zal mijzelf eerst even voorstellen. Mijn naam is Sabine en ik ben 23 jaar.
Sinds mijn 15e ben ik in strijd tegen mijn eetstoornis Anorexia. Ik wil mijn verhaal graag delen en jullie hierin meenemen.
Ik was vroeger een onbezorgd vrolijk meisje. Ik ging met plezier naar school, zat op voetbal, sprak met vriendinnen af en genoot van de dingen die ik deed. Ik kon goed mee komen op de basisschool en vond naar school gaan super leuk.
Toen ik naar de middelbare school ging veranderde dit. Ik zat gelukkig wel bij mijn vriendinnen van de basisschool in de klas en ik haalde goede cijfers, maar ineens zo’n grote school, zoveel veranderingen en zoveel verwachtingen. Dat vond ik enorm lastig! Ik had het gevoel dat ik het nooit goed genoeg deed, ook al haalde ik goede cijfers. Het eerste jaar ging me nog goed af en mocht ik zelfs een niveau hoger.
Het tweede jaar van de middelbare begon ik last te krijgen van buikklachten. Ik had enorm vaak buikpijn. Hiervoor moest ik naar de kinderarts. Het eten ging vanzelf minder goed door de misselijkheid. Ik ging steeds minder naar school doordat ik veel in het ziekenhuis was.
Ik kreeg complimenten vanuit de omgeving dat ik er goed uit zag, doordat ik was afgevallen. Dit deed me erg goed. Dus bedacht ik in mezelf dat ik wel wat meer kon afvallen, want blijkbaar vinden mensen dat toch mooier?
Ik begon met minder snoepen en al gauw leidde dit tot eten weggooien op school. Ondertussen had ik nog steeds afspraken bij de kinderarts waar ik ook moest wegen. Bij de kinderarts begon het op te vallen dat ik afviel, maar de reden was allang niet meer dat het alleen maar door de misselijkheid kwam. Ik werd doorgestuurd naar een diëtist.
Thuis at ik weinig en op school niks. Ik kan me nog goed een moment herinneren dat ik aan het voetballen was en dat mijn vader tijdens een wedstrijd riep “Sabine, doorlopen.. rennen!” en ik alleen maar dacht maar hoe dan, ik kan niet harder… maar ik stopte niet. Elke week stond ik op het veld.
Een paar weken later, hadden we weer een afspraak bij de kinderarts. Ik trok mijn ‘weegbroek’ aan, want je zal maar 200 gram meer wegen door een andere spijkerbroek aan te hebben.
Ik was super zenuwachtig, want ik was er al 4 weken niet geweest. We begonnen met wegen… trillend liep ik mee. Ik stapte op de weegschaal en ik hoorde haar zeggen “Sabine, hoe kan dit!?!”
Ik liep achter haar aan naar de spreekkamer. Ze ging zitten en zei dat ze zich zorgen maakten, zo kon ik niet naar huis en zei dat ik hier moest blijven voor een opname. Ik schrok “huh… opname, er is toch niks aan de hand?”. “Jawel Sabine je hebt een eetstoornis.. het gaat niet goed met je”. “een eetstoornis… Ik? Nooit!!”.
Twee maanden lang heb ik in het ziekenhuis gelegen. Twee maanden heb ik volgehouden dat er niks aan de hand was. Ik was op iedereen boos, want waarom lig ik in het ziekenhuis als er niks aan de hand is?
Na mijn ziekenhuisopname ben ik terug naar huis gegaan. Er was inmiddels een aanmelding gedaan bij Rintveld (dit is een kliniek voor anorexia). Ik mocht niet meer voetballen en weer naar school gaan vond ik heel moeilijk.
Na mijn intake bij Rintveld heb ik daar meerdere groeps-, klinische en ambulante behandelingen gevolgd tot 2019. Op het moment dat ik bij Rintveld (eetstoorniskliniek) kwam zat ik nog vol in de ontkenning. Ik kreeg een terugval en werd ‘gedwongen’ opgenomen.
Het ging enorm slecht met me. De sfeer in de kliniek maakte het niet bepaald beter. Elk uur werden er controles gedaan. Als het gewicht onder een bepaald punt zou komen (die ik zelf ook niet mocht weten), dan zou er overgegaan worden op dwangvoeding. Dit gebeurde 6x per dag 6 maanden lang. Het was echt een vreselijke tijd en de dagen duurde enorm lang en ik wilde er wel uitkomen, maar ik wist gewoon niet hoe.
Tot mijn ouders met een doel kwamen. Ik mocht een puppy, wanneer ik een bepaald gewicht behaalde. Langzaamaan begon ik dat doel meer voor ogen te zien. Ik wilde echt heel graag een Golden Retriever. De naam had ik al bedacht, Milo! De motivatie werd groter en ik maakten stappen in het eten.
In het weekend tijdens mijn verlof zijn we wezen kijken bij puppy’s!! Oh ik was verliefd.. maar om voor een hondje te zorgen heb je wel energie nodig. Daardoor werd mijn motivatie groter en groter. En ik mocht na heel veel maanden met ‘voorwaardelijk’ ontslag. Als ik me aan de regels van de kliniek hield, kon ik naar huis.
Toen ik net thuis was, konden we al snel Milo ophalen. Ik heb met Milo allerlei cursussen gedaan en haalde daar veel plezier uit. Het deed me goed dat hij er was. Naar school gaan was nog erg moeilijk. Ik mocht weer voetballen en de eetstoornis had ik redelijk onder controle.
In 2019 ben ik weggegaan bij Rintveld (eetstoorniskliniek). Ik heb 2 jaar lang geen behandeling gehad. Het ging rondom de eetstoornis goed met me! Ik had enorm veel vrijheid in het eten. En ik had stiekem beetje het idee dat ik hersteld was.
Maar helaas namen in 2021 de eetstoornis gedachtes het toch weer over. Ik woonde inmiddels op mezelf. Dit maakte het nog moeilijker om controle te houden over de eetstoornis. In 2021 ben Ik met Milo het hulphondentraject in gegaan.
Na de ziekenhuisopname in december 2021 had ik me aangemeld voor een behandeling bij Amarum (eetstoorniskliniek). Ik wist dat de wachttijd lang zou zijn dus ik moest iets zoeken voor in de tussentijd, want ik wou niet weer terugvallen. Toen heb ik contact opgenomen met Martine (diëtiste).
Onze eerste afspraak vond ik enorm spannend maar het voelde goed. Ik had inmiddels al heel wat diëtiste gezien dus het is al altijd weer spannend. We leerde eerst kennismaken en spraken wat dingen af. Ik ging met een fijn gevoel naar huis en had het gevoel dat ik er niet meer alleen voor stond. We hadden contact via whatsapp en ze stelde voor om kennis te maken met de ervaringsdeskundige Britt. Ook dat was een enorm fijn en helpend gesprek.
Inmiddels had ik de intake bij Amarum gehad en naar een aantal gesprekken dachten ze toch dat een klinische opname nodig was. Milo mocht mee gelukkig. Ik had Britt en Martine (diëtiste) achter me staan, dus ik dacht dit is toch perfect… Nu moet het lukken! Ik kan het samen doen met mijn maatje Milo en ik heb ook nog twee hele lieve mensen achter de hand. Ik was doods bang want de aankom eis was 1 kg per week en dit was in geen enkele kliniek zo hoog. Toch zette ik door!
7 januari 2023 ging ik in opname bij Amarum (eetstoorniskliniek), samen met Milo. Hoe bijzonder… in mijn allereerste opname was jij mijn doel om te herstellen en (ik hoop) in mijn allerlaatste (daar gaan we vanuit) opname mocht jij met mij mee.
Het was een andere opname dan anders. Ik voelde dat ik klaar was met mijn eetstoornis. Heel erg klaar! Ik wil weer leven en niet meer overleven.
De weekenden thuis genoot ik weer meer, ik leefde weer meer. De eetstoornis was sterk aanwezig, want het aankomen vond ik enorm moeilijk. Maar ik wist waar ik het voor deed. Milo steunde mij enorm. Hij sleepte me echt door de dagen heen. Vier maanden later was ik weer thuis. Sindsdien gaat het met ups en downs, maar over het algemeen kan ik zeggen dat het echt goed met me gaat!
Ik merk dat het eten niet meer een heel ding is zoals eerst, dus dat is enorm fijn. Mijn ouders hoeven niet meer apart voor mij te koken. Ik ga weer mee uiteten en nee het is niet altijd makkelijk maar ik doe het wel!
Ik ben momenteel mijn laatste 2 vakken van de middelbare school aan het afronden, ik voetbal weer en ik ben aan het autorijlessen. Dus dat is allemaal super leuk!
Ik heb goed contact met Martine en Britt. Ik kan bellen/appen als er iets is. Het is fijn om dat achter de hand te hebben. Momenteel stuur ik van elke maaltijd een foto zodat ik zeker weet dat het niet mis gaat. Ze helpen me goed en ik ben ze echt enorm dankbaar.
Ik heb echt het gevoel dat ik de eetstoornis/controle niet meer nodig heb en dat ik elke dag een klein stukje loslaat.
Op naar een vrijer leven.. <3
Liefs Sabine
- Sabine en Milo
- Geen reacties
- maart 6, 2024
