Het is niet altijd aan de buitenkant te zien wat er aan de binnenkant afspeelt.
In 2019 kreeg ik een enorme knieblessure waarna ik veel aankwam door emotie- eten en niet lekker in m’n vel voelde. Ik begon met personal training, ging sporten, op mijn voeding letten/kcal tellen en dat ging “hartstikke goed”.
Ik voelde me beter, zelfverzekerder en trots. Trots op wat ik bereikte! En al die complimenten die ik kreeg, wauw! Maar niks was minder waar.
De worsteling
Mensen om me heen waarschuwde me, sla niet door, kijk je wel uit!
Nee hoor, komt goed, Ik sla niet door was mijn reactie. Nee precies, dat was mijn gedachte. Of nou ja niet mijn gedachtes, maar de gedachtes van de eetstoornis. Ik worstel waarschijnlijk, nu ik erover na denk, al jaren (lees 8/10 jaar) met een eetstoornis alleen zag ik het zelf niet in, dacht ik dat het zo hoorde en dat iedereen dit zo had, dat de gedachtes allemaal normaal waren.
Vorig jaar, 2023, werd de eetstoornis alleen maar “erger” en sloeg ik echt door. 6/7 keer per week sporten, voeding afwegen, elke dag mezelf wegen, steeds minder eten en ga zo maar door.
Leuke dingen deed ik niet meer, spontane dingen? No way! Uiteten? Echt niet! Kop koffie zomaar ergens met gebak, nee hoor. Was ik leuk en gezellig? Nee zeker niet.
Therapie
Ik had ondertussen vanaf mei’23 ook al wekelijks therapie (gesprekken), en gaf daar ook elke week wel aan hoe slecht ik me voelde, hoe weinig ik at, hoeveel ik sportte etc., maar er werd niks gedaan. Nee want het hoort erbij, het is een coping (wat klopt natuurlijk), maar als ik zou willen kon ik een diëtiste gaan zoeken. Maar ja dat wilde mijn eetstoornis niet dus niet gedaan, want dat was niet nodig.
Ik voelde me niet gehoord en gezien. Totdat eind 2023 zelfs drinken niet meer lukte, bang zijn om zelfs daar van aan te komen. Naar de huisarts gegaan, bloed geprikt met spoed en te horen kreeg: je bent licht uitgedroogd, sterkte ermee. Ik voelde me ook hier niet gehoord en gezien.
Ik wilde van dat probleem met eten af, noemde het geen eetstoornis want zo erg was het ook weer niet en ook m’n therapeut noemde het alleen maar een probleem met eten. Maar toch wist ik ergens dat er iets niet klopte en dit niet hoorde.
Diëtist
Ik ben toen eind december ’23 met alle kracht en moed die ik nog had opzoek gegaan naar een diëtist. En die vond ik, de eerste de beste, en ook gespecialiseerd in eetstoornissen. Online hulp van een diëtist en ervaringsdeskundige. 3 januari had ik de telefonische kennismaking met de diëtist en 8 januari ben ik gestart met het herstellen van de eetstoornis. Op dat moment dacht ik, wat heb ik gedaan? Waarom begin ik hieraan? Wie ben ik zonder eetstoornis?
Nu een aantal maanden verder strijden we nog steeds door. Elke week gesprekken en dagelijks WhatsApp contact over het eten maar ook over mijn zelfbeeld en alles wat daar bij komt kijken.
Het is fijn, het is nodig, maar het is mega zwaar. De eetstoornis laat me van alles denken, dat ik niet goed genoeg ben, er niet toe doe, ik de hulp niet verdien, dat als ik aankom ik er niet meer bij hoor en ja aankomen hoort er helaas bij wat enorm frustrerend is, wat pijn doet maar om mijn lijf te laten herstellen van alle schade die ik het de afgelopen jaren heb aan gedaan.
Is dit makkelijk? Nee zeker niet. Is het nodig? JA! Knokken we door? Zeker!
De eetstoornis schreeuwt dag en nacht, het is een strijd. Een tweestrijd tussen de eetstoornis en m’n gezonde ik, maar we gaan door!
Liefs,
Jill
