Hoewel ik heel wat woorden kan geven aan mijn tijd met een eetstoornis, ga ik in deze blog de start van mijn verhaal delen, de klachten die ik had en de vragen waar ik mee rondliep. Misschien kan het jou wel helpen om jezelf serieus te nemen, want ik deed dat zeker niet altijd.
De start
Mijn verhaal begint in 2016, het jaar dat ik zelf opmerkte dat de problemen met eten groter en groter werden, ik niet langer de baas was over mijn gedachten en ik hulp moest inschakelen… Ik was nog in de ontkenningsfase. Ik had een beeld gekregen van hoe eetstoornissen er uit zagen en ik kon mijzelf gewoon niet in het beeld van bijvoorbeeld anorexia plaatsen. Het beeld dat geschetst werd in de media klopte niet wat ik bij mezelf ervoer. Dat er verschillende soorten eetstoornissen en zelfs verschillende anorexia-soorten bestonden zou ik pas later leren. De eerste stap voor mij was mijn zorgen over mijn eten melden bij de huisarts. Eten was voor mij niet meer gewoon eten, het was een gevecht van getallen, honger, eetbuien en restrictie in mijn hoofd.
De diagnose
Na het bezoek aan de huisarts was voor haar meteen duidelijk
dat ik een eetstoornis aan het ontwikkelen was. Ik werd doorverwezen naar een
psychiater en ook werd ik naar een diëtist gestuurd. In eerste instantie naar
een diëtist die in de buurt zat qua praktijk, ook al was zij geen
gespecialiseerd diëtist op het gebied van eetstoornissen. Aangezien ik op het
moment van ontdekking zwanger was, was het essentieel dat ik kon gaan werken
met een voedingsplan zodat mijn kleintje in de buik geen tekorten zou oplopen
en ik sterk genoeg was om de bevalling te doorstaan.
Wat heb ik dan precies?
Dit was zo een belangrijke vraag voor mij. Ik wilde weten wat ik had, waarom ik het had maar ook hoe ik er vanaf kwam, hoe lang dit allemaal ging duren en hoe de behandeling van eetstoornissen eruit zag. Ik had weinig ervaring met eetstoornissen en alles was nieuw voor zowel mij als mijn omgeving.
De wachttijden bij eetstoornisklinieken waren overal lang en doordat ik helemaal in het zuiden woonde waren de eetstoornisklinieken ook nog eens erg schaars in mijn regio. Ik kwam ook op die wachtlijst en daardoor had ik het gevoel dat de eetstoornis in mij nog maar eens liet voelen dat het allemaal nog niet zo erg was, dat ik echt geen eetstoornis had en zéker geen hulp waardig was. Ik at namelijk wel nog en dat was een beeld dat ik had van anorexia: die eten helemaal niet meer. Ik ging veel lezen over eetstoornissen en kwam er ook achter dat de symptomen van anorexia, de symptomen van boulimia, van NAO allemaal wel raakvlakken hadden. Mijn symptomen waren sowieso niet helemaal duidelijk aangezien ik zwanger was en daardoor ook al wat hoger in mijn gewicht zat. Ik had op dat moment geen duidelijk ondergewicht, eigenlijk ook geen wens tot afvallen, had zelfs geregeld eetbuien. Ik had vooral last van het feit dat ik alles moest weten wat ik at, alles moest tellen, moest wegen. Ik wilde de controle hebben. Mijn eetstoornis berekende de hele dag hoeveel calorieën ik mocht eten, alle dagen werden vooruit gepland en ik was al een week op voorhand bezig met het weekmenu van de week erna. Ik wil hiermee dan ook heel duidelijk stellen dat alle eetstoornissen anders zijn, uniek zijn maar dat als jij last hebt van gedachten rondom eten, gewicht, lichaamsbeeld, beweging, dat jij dan hulp mag vragen en ontvangen!
